Noworodek potrzebuje kontaktu fizycznego z rodzicami. Już na sali porodowej mama i dziecko mają okazję i prawo do spokojnego i nieograniczonego kontaktu oraz  przywitania. Fizyczny kontakt matki i dziecka ma korzystny wpływ na jego rozwój, a zwłaszcza wcześniaków.

Noworodek potrzebuje kontaktu fizycznego z rodzicami. Już na sali porodowej mama i dziecko mają okazję i prawo do spokojnego i nieograniczonego kontaktu oraz  przywitania. Fizyczny kontakt matki i dziecka ma korzystny wpływ na jego rozwój, a zwłaszcza wcześniaków.

Kangurowanie to forma kontaktu „skóra do skóry” rodzica i dziecka. Noworodek w samej pieluszce jest układany w pozycji pionowej na nagiej klatce piersiowej rodzica. Główka dziecka jest na takiej wysokości, aby ucho dziecka znalazło się nad sercem rodzica.

 W trakcie kangurowania dziecko jest w bezpośrednim kontakcie „skóra do skóry”, natomiast w czasie klasycznego chustowania między rodzicem a dzieckiem występuje warstwa materiału. W czasie kangurowania korzysta się z pozycji „brzuch do brzucha”, układając dziecko z przodu rodzica.


Obowiązujące zalecenia Amerykańskiej Akademii Pediatrycznej mówią, iż kontakt „skóra do skóry” matki i dziecka powinien trwać nieprzerwanie od pierwszej minuty życia dziecka do zakończenia pierwszego karmienia. Dopiero po tym czasie można (ale nie trzeba!) przystąpić do pomiarów wagi i długości dziecka (zalecenie dotyczy dzieci urodzonych w dobrej kondycji, nie wymagających podtrzymywania życia). Zaleca się również, aby częsty kontakt „skóra do skóry” był kontynuowany przez pierwsze trzy miesiące życia dziecka.

Kangurowanie zostało poddane wielu obserwacjom. Wiele badań wykazało bardzo korzystny wpływ kangurowania na rozwój dzieci, szczególnie przedwcześnie urodzonych, niektóre nie wskazały korelacji pomiędzy kangurowaniem a poprawą stanu zdrowia dzieci, lecz żadne badanie nie wykazało negatywnego wpływu kangurowania na poddane mu dzieci.